Άκουσε το επεισόδιο

Πόσο επίκαιρο μπορεί να είναι το παραμύθι του Τζίτζικα και του Μέρμηγκα στις μέρες μας; Και τι σχέση μπορεί να έχει με την ιδιωτική ασφάλεια;

Στην ιστορία που ακολουθεί θα σας εξηγήσω αυτόν τον τόσο παράξενο συνειρμό μου!

Πάμε να ξεκινήσουμε την ιστορία μας;

Πως δημιουργήθηκε ο συνειρμός μου;

Ήταν ένα βράδυ Αυγούστου του 2021 και καθόμουν στο μπαλκόνι του σπιτιού μου αγκαλιά με την 2 χρονών τότε κόρη μου, η οποία  λίγο πριν κοιμηθεί μου ζήτησε  να της διαβάσω ένα παραμύθι.

Το παραμύθι ήταν Ο ΤΖΙΤΖΙΚΑΣ ΚΑΙ Ο ΜΕΡΜΗΓΚΑΣ.

Φυσικά δεν της χάλασα χατίρι και ξεκίνησα να της το διαβάζω μέχρι που αποκοιμήθηκε.

Αφού την πήρα και την  άφησα στο κρεβάτι της να συνεχίσει τον ύπνο της, επέστρεψα και κάθισα στο μπαλκόνι μου. Πήρα το κινητό μου και άρχισα να διαβάζω τα νέα εκείνης της ημέρας.

Η φωτιά στα Βίλια είχε μονοπωλήσει τις ειδήσεις.

Θυμάμαι την λύπη που είχα αισθανθεί  για τις εκτάσεις του δάσους που είχαν καεί, καθώς και για τα σπίτια και τις επιχειρήσεις που είχαν καταστραφεί από την φωτιά.

Θυμάμαι ακόμα να λέω στον εαυτό μου «Το καλοκαίρι αυτό είναι ένα από τα πιο καταστροφικά που θυμάμαι σε ό,τι αφορά τις Πυρκαγιές.

Πόσοι άνθρωποι έμειναν χωρίς σπίτια, χωρίς αντικείμενο αλλά και χώρο εργασίας αφού οι επιχειρήσεις τους κάηκαν ολοσχερώς ή έπαθαν ζημιές;».

Τότε έπεσε το μάτι μου στο παραμύθι της κόρη μου, που το είχα αφήσει πάνω στο τραπέζι.

Η σκέψη μου πάγωσε για μια στιγμή και μια «έκρηξη» από εικόνες εμφανίστηκαν μπροστά μου.

Άρχισα να σκέφτομαι τις πυρκαγιές που είχαν ξεσπάσει στην Αττική τις τελευταίες ημέρες καθώς και τα επακόλουθα που πιθανόν να είχαν το Φθινόπωρο και τον Χειμώνα όταν θα ξεκινούσαν ο βροχές. Φυσικά, σκεφτόμουν τις πλημμύρες που μπορεί να προκύπτανε.

Μία ερώτηση έκανα στον εαυτό μου!

«Άλλαξε άραγε ο τρόπος σκέψης σε όλους εμάς που μέναμε μακριά ή κοντά στις πυρκαγιές και δεν είχαμε πάθει καμία ζημιά; Τι είμαστε τελικά ο Τζίτζικας ή ο Μέρμηγκας από το παραμύθι στην συγκεκριμένη φάση;»

Και έτσι μέσα από αυτή την ερώτηση δημιουργήθηκε αυτός ο περίεργος συνειρμός που σας ανέφερα στην αρχή.

Γιατί μας παρομοιάζω με τον Τζίτζικα και τον Μέρμηγκα;

Αυτό το παιδικό παραμύθι έχει στόχο να μας διδάξει από μικρή ηλικία το νόημα της προνοητικότητας και προετοιμασίας για το μέλλον.

Στην δική μας περίπτωση την περίοδο των πυρκαγιών στην Αττική είχαμε το παρακάτω φαινόμενο.

Κάποιοι που σκέφτηκαν τότε να ασφαλίσουν το σπίτι τους, μην γίνει τίποτα και καταστραφεί ή πάθει ζημιά η περιουσία τους.

Έτσι, ξεκίνησαν να ψάχνουν στο διαδίκτυο και να μιλάνε με ασφαλιστές για το πως μπορούσαν να ασφαλίσουν τα σπίτια ή τις επιχειρήσεις τους καθώς και ποιο ήταν το συνολικό κόστος ασφάλισης.

Θυμάμαι πως αρκετοί τότε είχαν ασφαλιστεί, ενώ όσοι είχαν ήδη ενεργά ασφαλιστήρια συμβόλαια είτε τα αναβαθμίσαν προσθέτοντας επιπλέον καλύψεις και κεφάλαια, είτε ζητούσαν να ξαναθυμηθούν τι καλύψεις είχαν αγοράσει στο παρελθόν.

Άλλοι είχαν πάρει μία προσφορά ώστε να το σκεφτούνε, ενώ άλλοι συνέχισαν να μην ενδιαφέρονται για ασφάλιση και έτσι δεν ασχολήθηκαν καθόλου.

Εξάλλου, για τους τελευταίους ήταν όλα καλά στο τέλος που έσβησαν οι φωτιές. Ζημιές δεν είχαν πάθει άρα δεν υπάρχει και  λόγος ανησυχίας. Πόσο μάλλον λόγος να ασφαλίσουν την περιουσία τους!

Εσύ, έκανες εγγραφή;

Η στιγμή που ο συνειρμός μου αρχίζει να αποκτά νόημα.

Μετά από όλα όσο είχαν συμβεί, αρκετοί συνεχίζαμε να μην προνοούμε ή να προετοιμαζόμαστε για το μέλλον.

Οι φωτιές στην  Αττική είχαν σβήσει. Όσοι είχαν ασφαλιστεί στο παρελθόν και είχαν πάθει ζημιές από τις πυρκαγιές σύντομα θα αποζημιώνονταν από την ασφαλιστική τους.

Ενώ οι υπόλοιποι που αποτελούσαν την πλειοψηφία θα λάμβαναν από την πολιτεία κάποια μορφή μικρής βοήθειας.

Το αρχικό ερώτημα στον συνειρμό μου ήταν, «Όσοι δεν είχαν πάθει ζημιά από την πυρκαγιά, σκέφτηκαν πως η κρατική βοήθεια δεν ήταν υποχρεωτική να δοθεί (αλλά δόθηκε τελικώς) και πως ήταν μόνο ένα μικρό ποσό που μόνο ως επίδομα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί;

Δηλαδή, πως τα χρήματα που δόθηκαν αναλογούσαν σε μικρό ποσοστό της κατασκευαστικής αξίας του σπιτιού ή της επιχείρησης που είχε καταστραφεί.

Ειδικά στην περίπτωση των επιχειρήσεων που είχαν πρώτες ύλες, εμπορεύματα και εξοπλισμό που καταστράφηκαν πώς θα κατάφεραν να επανέλθουν σύντομα σε λειτουργεία;

Επιπλέον οι πυρκαγιές είχαν σβήσει, αλλά το δάσος δεν υπάρχει πλέον. Οι πλημμύρες από τις βροχές, που πιθανόν να ερχόντουσαν μετά το καλοκαίρι, θα σταματούσαν μόνο στα καμένα ή θα έφταναν μέχρι την πόρτα όσων δεν είχαν πάθει τίποτα από την πυρκαγιά;

Το επόμενο καλοκαίρι που θα έρθει είμαστε σίγουροι πως δεν θα υπάρξει μια νέα πυρκαγιά που θα απειλήσει και το δικό μας σπίτι ή την δική μας επιχείρηση;

Άκουσε τα επεισόδια του Podcast.

Εμείς πως σκεφτόμαστε τελικά; Σαν τον Τζίτζικα ή σαν Μέρμηγκα;

Αν συμβεί κάτι από τα παραπάνω πως θα έχουμε προετοιμαστεί και προστατευτεί; Θα βασιστούμε και θα περιμένουμε την όποια βοήθεια  έρθει από την πολιτεία μετά την καταστροφή;

Θα συνεχίσουμε να έχουμε την ίδια σκέψη και άποψη που είχαμε πάντα; Την σκέψη του Τζίτζικα δηλαδή.

Πως εφόσον δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα στο παρόν δεν χρειάζεται να ανησυχούμε και να προετοιμαζόμαστε για το μέλλον. Θα ανησυχήσουμε μόνο όταν το πρόβλημα θα εμφανιστεί και τότε θα περιμένουμε από κάποιον άλλο να έρθει να μας βοηθήσει.

Και θα έχουμε την απαίτηση να το πράξει, διότι χρειαζόμαστε την βοήθειά του. Όπως στο παραμύθι, που ο Τζίτζικας όταν ήρθε ο χειμώνας και δεν είχε τροφή πουθενά γιατί όλα είχαν καλυφθεί με χιόνι, ζήτησε από τον Μέρμηγκα να του δώσει από τις δικές του προμήθειες φαγητού.

Θεωρώ πως σήμερα μπορούμε να αλλάξουμε και τρόπο σκέψης αλλά και στάση ζωής. Βρίσκοντας τρόπους με τους οποίους μπορούμε να εξασφαλίσουμε και να προστατεύσουμε τόσο την περιουσία μας όσο και τους αγαπημένους μας.

• Να εξασφαλίσουμε τόσο την δική μας αξιοπρέπεια όσο και αυτή των δικών μας ανθρώπων.

• Να εξασφαλίσουμε πώς δεν θα πρέπει να ξεκινήσουμε ξανά από το μηδέν την επιχείρηση μας.

• Πως δεν θα πρέπει να πάρουμε νέο δάνειο για να αγοράσουμε ένα νέο σπίτι ή για να επισκευάσουμε το παλαιό.

• Να εξασφαλίσουμε πως για λίγο καιρό, μπορεί να χρειαστεί να μείνουμε σε ένα άλλο σπίτι και πληρώνουμε ενοίκιο, όμως σύντομα θα είμαστε ξανά στο ΔΙΚΟ μας σπίτι.

Να υιοθετήσουμε συνεπώς την σκέψη του Μέρμηγκα, που φροντίζει να εξασφαλίσει όλα όσα χρειάζεται, ώστε να επιβιώσει στα δύσκολα του χειμώνα. Όταν δεν θα υπάρχει διαθέσιμη τροφή εξαιτίας του κρύου και του χιονιού. Κάνοντας προετοιμασία όλο το καλοκαίρι. Προνοώντας για το μέλλον του.

Η Ιδιωτική Ασφάλεια είναι το μέσο και ο μοναδικός τρόπος, ώστε να μπορέσουμε να προετοιμαστούμε, να προστατευθούμε και να «επιβιώσουμε» την επόμενη ημέρα μιας καταστροφής.

Με την ασφάλιση της κατοικίας μας ή της επιχείρησής μας ξέρουμε πως σε περίπτωση ζημιάς (μικρής ή μεγάλης) δεν ξεκινάμε από το μηδέν. Συνεχίζουμε από εκεί που σταματήσαμε πριν την καταστροφή.

Το θέμα είναι απλό και δεν χωράνε δικαιολογίες όπως, θα το σκεφτώ ή δεν έχω χρήματα για να ασφαλίσω το σπίτι ή την επιχείρησή μου.

Και δεν υπάρχουν δικαιολογίες διότι στο :

• Θα το σκεφτώ

  Η απάντηση μου είναι πως δεν έχω να σκεφτώ κάτι, πέρα από το αν θέλω να είμαι εξασφαλισμένος ή όχι.

  Αν θέλω να ξέρω πως θα αντιμετωπίσω μια πιθανή καταστροφή ή να αφήσω τα πράγματα στην τύχη τους και βλέπουμε τότε τι κάνουμε.

  Ανάλογα με την απόφασή μας θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε και τις ανάλογες συνέπειες.

• Δεν έχω χρήματα

  Η απάντηση μου είναι πως σίγουρα όλοι έχουμε αυξημένες υποχρεώσεις και κάθε σπίτι τα δικά του έξοδα. Γνωρίζουμε όμως, πως μπορούμε να ασφαλίσουμε το σπίτι μας ένα ελάχιστο κόστος.

  Όπως για παράδειγμα 35€ τον χρόνο;

Ναι τον χρόνο για την βασική κάλυψη της πυρκαγιάς τουλάχιστον.

Με αυτό το ασφάλιστρο μπορούμε να  εξασφαλίσουμε πως σε περίπτωση ολικής καταστροφής η ασφαλιστική θα μας αποζημιώσει με €76.000 άμεσα για το κτίριο που καταστράφηκε ολοσχερώς. Χρήματα απαραίτητα για να φτιάξουμε ξανά το σπίτι μας.

Το κόστος βέβαια στο παραπάνω παράδειγμα είναι ενδεικτικό. Μπορεί να διαμορφωθεί ανάλογα με τις ανάγκες μας και το τι θέλουμε να καλύψουμε.

Διαβάστε περισσότερα άρθρα από το blog μου.

Συμπέρασμα

Ο περίεργος συνειρμός μου που αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας, για το αν και κατά πόσο έχουμε αλλάξει στάση και τρόπο σκέψης σε ό,τι αφορά την ασφάλισή μας είχε αφορμή τις πυρκαγιές στην Αττική.

Το βασικό ερώτημα που παραμένει και σήμερα είναι αν μας αρέσει να σκεφτόμαστε σαν τον Τζίτζικα ή σαν τον Μέρμηγκα στην ζωή μας;

Θα περιμένουμε όταν έρθει μια καταστροφή από κάποιον άλλο να μας βοηθήσει, όπως είναι εφικτό εκείνη την στιγμή;

Ή θα πράξουμε προληπτικά; Θα προετοιμαστούμε, ώστε σε μια καταστροφή, όπως αυτή των πυρκαγιών, να έχουμε ασφαλίσει την περιούσια μας.

Και έτσι να γνωρίζουμε από την αρχή τον τρόπο, τους όρους και τις προϋποθέσεις που θα αποζημιωθούμε από την ασφαλιστική μας εταιρία.

Ασφαλίζοντας την κατοικία μας ή την επιχείρησή μας για τα χρήματα που εμείς οι ίδιοι κρίνουμε πως χρειαζόμαστε, ώστε να ξεκινήσουμε εκ νέου.

Να σκεφτούμε σαν τον Μέρμηγκα δηλαδή, και να προετοιμαστούμε για το μέλλον.

Για να το πετύχουμε αυτό θα πρέπει να εμπιστευτούμε  και να κάνουμε σύμμαχό μας την Ιδιωτική ασφάλιση.

Μια κατηγορία ασφάλισης με πολύ χαμηλό κόστος και δεκάδες καλύψεις που στόχο έχουν  να μας βοηθήσουν να «σταθούμε» στα πόδια μας άμεσα σε περίπτωση μια καταστροφής.

Μια ασφάλεια που πλέον δεν υπάρχουν δικαιολογίες, ώστε να μην την έχουμε.

Αν το παραπάνω άρθρο σας άρεσε μπορείτε και εσείς να το μοιραστείτε με τους φίλους σας ή την οικογένεια σας, στέλνοντας το με mail ή κοινοποιώντας το στα social media σας.

Αυτό θα βοηθήσει και άλλους ανθρώπους να μάθουν για την Ιδιωτική Ασφάλιση και τα οφέλη της.

Τέλος μην ξεχάσετε να με ακολουθήσετε σε Facebook, Instagram, LikendIn ώστε να ενημερώνεστε για όλα τα νέα άρθρα που δημοσιεύονται κάθε εβδομάδα.